Hey Marlies! Zou jij je kort willen voorstellen?
Zeker! Zoals de vraag al doet vermoeden, ben ik Marlies Hoornaert. Ik ben geboren en getogen in Deinze, een mooie gemeente in Oost-Vlaanderen, gelegen in België. Tijdens de werkdagen kan je me vinden in de logopediepraktijk en op basisscholen waar ik anderstalige nieuwkomers en kinderen met leerproblemen, articulatieproblemen en taalproblemen begeleid. Daarnaast is sport altijd een belangrijk deel van mijn leven geweest. Wie me echt kent, weet dat ik leef van de sport. Toch hou ik van een mix van eten, vrienden en liefde! Ontspanning komt vaak ook na de nodige inspanning.
Vroeger turnde je op hoog niveau, wat was je drijfveer?
Om je vraag te beantwoorden zou ik graag starten met een kleine anekdote. De vriendengroep van mijn ouders maakte zo’n 22 jaar geleden een kleine babyboom door. Op een korte periode kwamen er per gezin toch zeker 2 kinderen bij. We groeiden samen op en speelden dan ook vele namiddag samen. Tijdens die namiddagen speelden we tikkertje, verstoppertje en nog zoveel meer. Laat deze jongedame dan diegene geweest zijn die altijd als laatste kwam aanlopen! Om die reden schreven mijn mama en papa me in in een lokale turnclub Sportac86Deinze. Ik was toen een fijne kleine kleuter. Na een aantal maanden werd ik opgemerkt door de competitiegroepen en kon ik daarbij aansluiten. Sinds het eerste leerjaar trainde ik minstens 18u per week, ongeveer 6 dagen op 7. In mijn club heb ik enorm veel te danken aan de vele trainers die ik gehad heb! Samen met hen en mijn turnpartners behaalde ik mooie resultaten, waaronder een mooie bronzen plak op het Europees kampioenschap acrobatische gymnastiek in 2009 (acrobatische gymnastiek is een nog vrij onbekende sporttak van het turnen). Zij zijn voor mij de springplank geweest naar zoveel meer. Niet alleen als gymnaste, maar ook op vlak van discipline en doorzettingsvermogen hebben zij voor mij de basis gelegd. Op mijn 15e werd mijn team geselecteerd om over te stappen naar topsport. Kort gezegd, wilde dit zeggen dat we geselecteerd werden voor het nationaal team van België. Vanaf dan trainden we daar samen tweemaal per dag, telkens ongeveer 3u. Dit kwam op een mooie 30u per week! In Gent zaten we met het team van acro ongeveer met een 20-tal gymnasten. We trainden onder begeleiding van Slavik Kosakovsky, Sergey Tretyakov en onze choreografe Irina Shadrina.
Tijdens je voorbereidingen naar belangrijke internationale wedstrijden (EK & WK) heb je een blessure opgelopen, welke blessure had je en wat hield dit in?
In september 2012 stond ik op met enorme rugpijn. Ik startte mijn training maar al snel bleek dit helemaal niet te gaan. Wij hadden het geluk om in topsport begeleid te worden door een heel goed team. De trainers en de kinesist stuurden me direct naar de sportdokter. Hij verwees me door naar het ziekenhuis. Daar werd een acute hernia vastgesteld... Niet bijzonder erg dacht ik en ik werd opgelapt. Een aantal dagen later vertelde mijn trainer me dat ik wellicht nooit meer zou turnen. Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis werd bij mij artrose vastgesteld. De tussenwervelschijf op niveau L5S1 was bijna volledig verdwenen. Stoppen was dus de boodschap om niet nog meer schade aan te richten. Het was een harde klap voor mij en mijn team… Mijn droom als turnster, waar eigenlijk mijn hele leven al rond draaide, lag aan diggelen.
Mocht je niet weten wat mijn sport was, dan kan je me hier aan het werk zien. Dit is niet de beste oefening ooit, maar wel degene waar ik het meeste herinneringen aan heb:
Hoe verliep je herstelproces?
Fysiek verliep mijn herstelproces niet van een leien dakje. Anderhalf jaar na het beëindigen van mijn turncarrière had ik nog steeds pijn. Ik leefde elke dag op pijnstillers en verbeet de pijn. Ik stond nog onder begeleiding bij mijn kinesist uit topsport. Hij heeft me letterlijk door zware tijden gesleurd. Hij verwees me door naar een neurochirurg. Na de eerste afspraak werd al snel duidelijk dat ik niet veel alternatieven meer had… Er werd een operatie gepland waarin ze (kort gezegd), bot uit mijn heup gingen lenen om dit via mijn buik in mijn ruggengraat te plaatsen op de plek waar die tussenwervelschijf dus afgesleten was. Zo gezegd, zo gedaan, na mijn examens in juni 2013 lag ik op de operatietafel. Ik had een aantal complicaties waardoor ik op intensieve zorgen terecht kwam. Een aantal dagen later had ik echter veel pijn aan mijn linkerbeen. Na radiografie bleek een schroefje die ze geplaatst hadden (via mijn buik) te ver te zitten, waardoor dit er aan de andere kant mijn ruggengraat terug uit kwam en zo in een zenuw prikte. 2 dagen later lag ik terug op de operatietafel. Daarna kon mijn herstel eindelijk beginnen! Slow and steady, maar elke dag ging het beter! Tot ik in november terug pijn begon te krijgen… Alleen rechtstaan vanop een stoel ging niet meer, trappen lopen werd de hel... De reacties van anderen waren duidelijk: je doet teveel, je luistert niet naar je lichaam etc… Ik wist echter beter, als turnster kende ik mijn lichaam door en door. Pas midden december kreeg ik een afspraak en opnieuw een MRI scan. 5 dagen later, op 23 december 2014, lag ik terug op de operatietafel. Deze keer kreeg ik een botdonor en extra pediculaire schroeven. Gelukkig kon het deze keer wel via de rugzijde. Vanaf dan ging het elke dag beter. Ik begon terug te fitnessen, kwam in contact met nieuwe mensen en werd fysiek alleen maar sterker! Mijn trainingen bestonden in eerste instantie vooral uit de oefeningen van de kinesist (versterkende oefeningen). Nu kijk ik samen met mijn coach welke oefeningen me wel en niet lukken. Als ik mijn benen of rug train, moet ik nog steeds goed oppassen. Een bezoekje aan de osteopaat is dan ook niet uitzonderlijk. Ik mag helemaal niet klagen. Ik kan meer dan wat ik een aantal jaar geleden kon. Enkel het joggen/lopen moest ik opgeven, maar wij waren geen grote vrienden dus ik mis het zeker niet. Grote wandelingen zijn fysiek een echte opgave, maar ik doe het wel graag!
Hoewel het fysiek niet makkelijk was, heb ik mentaal meer moeilijkheden gehad. Ik moest van de ene op de andere dag afscheid nemen van iets wat mij gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben. Wie me kende wist dat ik leefde voor 2 dingen: eten en sport. Dat eten was nog steeds geen probleem ?, dat sporten was een ander pak mouwen. Ik voelde me verloren, als een cafe zonder bier of als een boer zonder tractor. Ik kreeg veel opmerkingen van anderen: ik was negatief, ik dacht enkel aan mezelf en ik moest positief denken… Het lastigste was dat men niet zag wat er scheelde aan mij.. Een gebroken been zie je, een blauw ook zie je, maar een hoopje schroeven niet..Ik heb nooit geprofiteerd van zaken en ben alles zelf blijven doen… Op die manier had ik het gevoel dat anderen een verkeerd beeld van me gekregen hebben: over een Marlies die constant klaagt en niet geniet… Zelf nu, bijna 2 jaar na datum, krijg ik vaak opmerkingen in de zin van: “Wauw, eigenlijk ben jij super positief!”. Naast al het negatieve, zijn er toch nog steeds personen die me dag in, dag uit gesteund hebben…
Hoe ga je om met het feit dat je niet meer kan turnen, wat toch een grote passie was?
Ik kan niet ontkennen dat nog er nog mee worstel. Ik ben niet kunnen stoppen wanneer ik dat wilde, en dat zal ik ook niet kunnen veranderen. Ik was mijn trots verloren, hoe raar dit ook klinkt. Ik ben en zal altijd een turnster blijven. Dat zie je aan de manier waarop ik wandel, de manier waarop ik mijn vingers strek en de manier waarop ik sta. Dat nemen ze me in elk geval niet meer af! Ik heb een nieuwe passie moeten zoeken, maar fitness zal mijn liefde voor turnen nooit evenaren. Dat hoeft ook niet! Ik heb nieuwe doelen kunnen stellen. Ik ben in juni 2015 afgestudeerd als logopediste en werk nu op zelfstandige basis in een groepspraktijk met kinderen. Daarnaast zit ik volop in een specialisatiejaar en volg ik nog een extra bacheloropleiding bij. Je kan stellen dat mijn leven aardig vol zit en dat had ik niet gekunnen als ik nog zou geturnd hebben!
Wat wil je in de toekomst bereiken?
Zelf ben ik nooit de persoon geweest die iets ging doen om een recreatieve reden. Al de competitieve genen hebben mijn ouders aan mij gegeven. Het is 100% of niets en dat is in de fitness nu ook zo. Ik ben terug beginnen sporten met het idee om terug sterker te worden. Nu ik terug sterker ben, en fitter ben dan ooit heb ik mezelf nieuwe doelen moeten aanmeten. Ik weet dat niet iedereen achter mijn keuze zal staan, maar ik heb dit nodig om terug trots te kunnen zijn op mezelf. Ik weet dat als ik in mijn opzet slaag, dat zij ook trots zullen zijn op mij. Ik zou in oktober 2017 graag meedoen aan een FNBB wedstrijd in de klasse ‘bikini power’. Ik ben sinds februari 2015 in begeleiding bij First Class Gym te Gent, waar Michael me blijft opvolgen en motiveren. Ik ben hem daar ook dankbaar voor! Ik geef aan hem ook de volle vertrouwen om me te begeleiden naar volgend jaar toe. We zijn samen op de goede weg! Ik train op dit moment 6 dagen op 7 (afwisselend in Deinze en in Gent). Ondertussen heb ik daar ook de nodige maatjes om te trainen.
Waar haal jij de kracht en motivatie vandaan om toch weer het podium op te stappen, ook al is het een andere sport?
Zoals ik daarnet gezegd heb, is het de zoektocht naar trots en bevestiging voor mezelf. Ik leef voor mijn sporten en dat zal ook niet veranderen!
Wat is je plan voor het komende jaar, hoe ga jij je doel bereiken?
Ik train nu 6 dagen op 7. Soms minder als ik wat last heb. De trainingen zijn telkens een combinatie van kracht, gevolgd door 20 minuten cardio. Ik zorg ervoor dat ik elke dag een andere spiergroep train zodat mijn lichaam mooi in balans is. Ik sluit mijn trainingen heel vaak af met een kwartiertje lenigheid en handenstanden. Doordat ik meer train, zijn mijn spieren korter geworden waardoor ik minder lenig werd. Ik dacht: “niet in mijn wereld!” en sindsdien implementeer ik dit ook in mijn trainingen, tot groot jolijt van de anderen in de gym!
Vanaf deze zomer worden mijn train- en voedingsschema’s strikter, zodat ik op tijd klaar ben voor de wedstrijd. Ik hoop dat mijn discipline van vroeger me hierin zal helpen, want dit is allemaal nieuw voor me!
Welk advies wil je de lezers meegeven, ongeacht of ze een blessure hebben of niet?
Opgeven staat nooit in je woordenboek! Je kan vallen, maar je zal altijd opstaan. Een berg beklim je niet door alleen maar omhoog te gaan, soms moet je je route bijschaven om het einddoel te behalen.
Welke Myprotein producten raad jij onze lezers aan?
Vloeibaar krijt en hand wraps zijn voor mij heel geschikt om mijn technieken te blijven onderhouden als turnster.
Daarnaast kies ik graag voor een kwalitatieve whey om mijn eiwitinname te bevorderen en mijn spierherstel te garanderen. De BCAA’s zijn perfect om spierafbraak te voorkomen!
MySyrup vind ik super om toe te voegen aan vb; mijn havermout in de ochtend. Ik hou van neutrale smaken zoals vanille!
De producten van Active Woman spreken me ook erg aan. Er is zelf een marshmallow flavoured Diet Blend!
Als laatste hebben jullie whey in sojavorm. Die zijn voor mij heel goed, omdat ik snel last krijg als ik teveel lactose binnenkrijg.
Enorm bedankt voor het delen van je indrukwekkende verhaal Marlies en succes met je fitness carrière!
Heb jij een vraag voor Marlies, of heb je zelf een indrukwekkend verhaal en wil je hem delen? Laat dan een bericht achter onder dit interview en misschien nemen we met jou contact op voor een interview!
Alice Pearson is een UKVRN geregistreerde voedingsdeskundige en UK Anti-Doping geaccrediteerde adviseur, behaalde een Bachelor of Science in Nutrition en een Master of Science in Sport Nutrition. Ze heeft een bovenmatige interesse in het gebruik van sportsupplementen voor het verbeteren van gezondheid, fitness en sport prestatie. Alice heeft ervaring met het werken met zowel amateur- als topsporters, waaronder het verstrekken van voeding ondersteuning voor Tranmere Rovers FC en Newcastle Falcons Rugby Club. Haar voedingsbegeleiding is altijd ondersteund door evidence-based onderzoek, dat ze up-to-date houdt door steeds zelfstandig te blijven leren. In haar vrije tijd houdt Alice van reizen, naar de sportschool gaan en verstrikt raken in een goed boek. Lees hier meer over het verhaal van Alice.
