Mijn zicht verslechterde vrij snel, dus toen ik jonger was, gebruikte ik geen stok of zo en kon ik vroeger voetballen. Tijdens mijn laatste studiejaar begon ik echt te worstelen en moest ik mijn stok gebruiken en mezelf op de wachtlijst plaatsen voor een geleidehond.
Ik ronde mijn universiteit af, maar ik had nog ongeveer een jaar wachten op een blindengeleidehond en in dat jaar deed ik niets. Ik kon het huis niet echt verlaten en had niet echt veel vertrouwen in mezelf.
Toen ik mijn eerste geleidehond kreeg, was ik gewoon op zoek naar dingen om te doen en iemand stelde voor naar de sportschool te gaan, dus ik probeerde het. Ik vond het in het begin nogal intimiderend omdat ik niet wist wat ik deed en ik probeerde het alleen te doen.
In het begin waren ze in de sportschool niet echt bereid me alleen te laten en wouden ze me graag onder begeleiding van een PT laten trainen. Ik heb dit een tijdje gedaan, maar ik kon het gewoon niet betalen. Ik ging naar een sportschool waar ik helemaal alleen kon zijn. Ik heb nu een beetje meer zelfvertrouwen, wetende dat mensen je gaan helpen en niemand boos op je zal zijn. De meerderheid van de mensen wil je goed zien doen en ze willen je helpen.
Uiteindelijk ging ik terug naar de sportschool die me daar oorspronkelijk niet naartoe zou laten gaan. Ze hadden een nieuwe manager en ze walgden echt dat ik niet naar binnen mocht. Ik ging daar naartoe en toen begon ik nieuwe vrienden te maken en dat is ook de sportschool waar ik uiteindelijk ook bij ben gaan werken.
Hoe meer ik ging trainen, hoe meer ik meer zelfvertrouwen kreeg in mezelf. Mijn manier van denken veranderde volledig - ik voelde me niet zo somber over mezelf en ik voelde me zelfverzekerder door alleen andere mensen te ontmoeten - mensen die nu echte vrienden zijn geworden, maar ook de mensen die ik bij sportschool ontmoette.
Ik probeerde iets te vinden waarvan ik dacht dat ik het zou kunnen doen, want het is duidelijk moeilijk om naar een baan te zoeken. Mensen in de sportschool zeiden dat ik ze dingen leerde die ze zelf niet deden. De managers van de sportschool hebben me overtuigd dat ik PT-training eens moet proberen. Ik heb het gewoon geprobeerd met de gedachte dat ik niets te verliezen had.
Nieuwe dingen leren is altijd wat moeilijker geweest. Ik besteed waarschijnlijk langer alleen aan het zoeken naar gewichten en het plaatsen van gewichten op barbells dan ik daadwerkelijk train. Mijn sessies duren waarschijnlijk twee keer zo lang alleen omdat ik dingen zoek. Het moeilijkste is om de motivatie niet te verliezen en te denken dat ik er geen last meer van heb.
Ik probeer ook mijn sessies rond piekmomenten te plannen, want als ik dan ga, heb ik geen kans om goed te trainen. Bij klanten laat ik ze het toch allemaal doen. Ik kan ze sturen om te zoeken naar gewichten en zo.
Mensen vinden het vanzelfsprekend hoe gemakkelijk het is om te vinden wat je zoekt in de sportschool. Gewoon om te kunnen zeggen dat je iets wilt gaan doen en kunnen doen. Ik moet me volledig aanpassen op het feit dat ik één ding niet kan vinden en dan voel ik me echt slecht omdat ik niet kan doen wat ik eigenlijk wou.
Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet zoveel pushte als ik die dag had kunnen doen, omdat ik sommige dingen gewoon niet kon vinden. Mensen laten zaken ook overal rondslingeren. Het is een wonder dat ik niet gewond ben geraakt.
Ik ben nu eigenlijk al gestopt met persoonlijke training, omdat ik meer wil ingaan op sportmassage en fysiotherapie. Ik zou graag mensen willen helpen bij het overwinnen van blessures en dat soort dingen. Mensen die dagelijks pijn hebben, die wil ik het liefste helpen.
Het was ook moeilijk mezelf te verkopen als een blinde PT wanneer je concurreert met zoveel andere PT's die dingen kunnen zien en sneller kunnen doen.
Voor mijn eigen training doe ik een push / pull lower split op het moment gedurende zes dagen per week en ik doe veel compound oefeningen. Een van de dingen waar ik mee worstel, is dat mijn evenwichtsgevoel nogal slecht is, dus ik heb behoorlijk wat tijd besteed aan de gedachten te moeten squatten. Ik heb er voor gekozen om het maar niet te doen.
Ik heb het zo lang geprobeerd om het te doen, omdat andere mensen zeiden dat ik het moest doen. Ik dacht dat ik het moest doen omdat mensen zeiden dat ik het moest doen terwijl het echt niet voor mij werkte.
Het moeilijkste van mijn reis is leren koken. Ik vond het echt heel moeilijk. Om te kunnen koken en er interesse in te hebben, moet je kunnen zien wat je doet. Mijn maaltijden zijn alles dat ik gewoon snel in een oven kan schuiven en meenemen, zoals kip en zoete aardappel - het is elke dag hetzelfde. Best wel saai.
Ik woon nog steeds bij mijn ouders die me helpen. Ze zijn echt enorm bemoedigend en ik zou het waarschijnlijk hebben opgegeven als ze me niet de steun hadden gegeven.
Mijn advies aan nieuwe sporters zou zijn om geduld te hebben - verwacht resultaten niet te snel. Mensen die met hun vrienden sporten, zullen zich al snel hiermee vergelijken. Hierdoor gaan ze zwaarder tillen dan ze kunnen. Door zichzelf veel verder te duwen dan waar ze toe in staat zijn, ontstaan blessures, waardoor je de liefde voor fitness verliest.
Ik heb altijd ontdekt dat mensen zich zorgen maken dat andere mensen naar hen kijken en ik begrijp volledig waarom ze zich zelfbewust voelen. Toen ik voor het eerst begon te gaan, wist ik dat ik duidelijk bij de geleidehond zou blijven. Ik wist dat mensen zouden gaan kijken en dus wilde ik mezelf niet voor schut zetten. Nu ga ik er gewoon mee door. Mijn geleidehond heet Harley, hij is erg geliefd en ik maak me zorgen dat ik mensen soms afleid van hun trainingen, haha!
Lauren is afgestudeerd in de Engelse literatuur en afkomstig uit het zuiden van het Verenigd Koninkrijk. Ze is altijd al dol geweest op zwemmen, heeft de afgelopen jaren de power van krachttraining ontdekt en geniet enorm van haar wekelijkse yogales.
In de weekenden kookt of eet ze meestal een soort van brunch en geniet ze van het uitproberen van nieuwe recepten met haar huisgenoten. Ze gelooft heilig in het evenwicht tussen de sportschool en af en toe een lekkere gin.
Lees hier meer over de ervaring van Lauren.
