Er zijn relaties geweest waar ik mee doorging omdat het misschien ooit echt iets zou worden. Baantjes heb ik aangehouden omdat er misschien wél ooit meer mogelijk was binnen zo’n bedrijf. Ik heb jaren lang ‘ja’ gezegd tegen dingen waar ik eigenlijk gematigd enthousiast over was. Was ik eerlijk geweest dan had ik al die dingen niet gedaan, was ik op tijd gestopt of er zelfs nooit aan begonnen. Nu heb ik een automatisch antwoord op mijn mailbox gezet. Daardoor hoef ik het grote merendeel van de verzoeken niet meer te beantwoorden. Een beleefd nee, krijgt iedereen.
En toch slipt er nog wel eens iets tussendoor. Een vriend of oud-collega met een leuk project. Kun je komen spreken? Wil je een discussie leiden, een training geven, het bestuur in het zweet werken? En natuurlijk is het dan ook gewoon leuk om te doen, als ik er eenmaal ben. Maar dat soort dingen komen altijd slecht uit, als de dag van het evenement dan aanbreekt. En als ik er dan heen rijd gaan altijd weer diezelfde gedachten door mijn hoofd; ik had ook bij mijn kinderen kunnen zijn. Meer tijd kunnen besteden aan de lopende zaken in mijn bedrijf. Een column kunnen schrijven, of werken aan een boek. Want dat is uiteindelijk toch hoe het werkt.
Hoe meer je ‘ja’ zegt tegen dingen waar je gematigd enthousiast over bent, hoe meer je je leven vult met, hard gesteld, onbelangrijke tijdslurpers. Klein grut dat je agenda vult. En als je niet uitkijkt vul je de dagen met andermans agendapunten. Je eigen verantwoordelijkheden prop je er tussendoor, je werkt je mail ’s ochtends vroeg en ’s avonds laat nog weg, bent met je hoofd nog ergens anders op de momenten die je met je gezin, je partner of je vrienden doorbrengt. Voor mij gaat het om die verzoeken die altijd maar binnen blijven komen. Een luxeprobleem. Maar voor iedereen die niet als zelfstandige werkt is dit fenomeen net zo goed herkenbaar. Al is het dan waarschijnlijk meer in de persoonlijke sfeer. Ga je morgen mee naar die verjaardag? Kun je mij dit weekend helpen verhuizen? Appjes op alle tijden van de dag en nacht, mails die je ziet binnenkomen.
In een podcast hoorde ik iemand het voorbeeld geven van een vriend die hem gevraagd had mee te gaan op een korte trip naar Australie. Aarzelend ja gezegd. Eigenlijk geen tijd voor. Vriendschap ook niet hecht genoeg om zo samen op reis te gaan. Maar nog nooit in Australie geweest, en toen het gevraagd werd was het leven op kantoor, zowel als thuis, overzichtelijk. Kalm. En toen kwam het moment dat er geboekt moest worden. Deadlines op het werk. Net een nieuwe relatie begonnen. Op alle fronten kwam het verschrikkelijk uit.
Voor de gast in die podcast was dat het moment om voortaan nog maar één voorwaarde te stellen. Het is ‘Fuck yeah’ of ‘Nee!’. Met andere woorden; als je bij het horen van de vraag, het lezen van het verzoek, niet denkt ‘Fuck yeah, dat wil ik!’ dan is het antwoord altijd nee. Een schitterende toets. Want al snel doe je alleen nog maar dingen waar je heel blij van wordt. En ja, je moet ook uitkijken dat je geen egocentrische klootzak wordt, maar mocht een van je vrienden je nodig hebben voor die verhuizing, dan heb je daar in ieder geval weer tijd voor.
BEKIJK DIT OOK:
