Van gepest naar vol zelfvertrouwen – het verhaal van Bethany | 8 million strong

"Ik ben maar 1 meter 55, dus toen ik zoveel zwaarder was, zag ik er heel, heel groot uit. Ik werd altijd gepest omdat ik te zwaar was - als ik naar huis zou lopen, zouden groepen jongens dingen tegen me schreeuwen of hun vrienden tegen me duwen. Het kwam op het punt dat ik mijn normale weg naar huis zou vermijden. Ik denk dat ik een behoorlijk dikke huid heb, maar nadat het heel vaak gebeurde - zelfs door mensen die ik kende - trok ik het nier meer. Ze hadden zelfs groepschats gemaakt over dat ik te zwaar was, mensen waren zo kinderachtig en verschrikkelijk. Het was echt heel moeilijk voor me.

Ik deed een keer per week aan  ballet en kreeg zelfs van de klasleraar te horen dat ik te dik was voor het uniform. Ik denk dat dat me nogal hard heeft geraakt, dat ik niet kon kijken hoe iedereen het deed in iets dat ik wel leuk vond. Van dat gedeelte hield ik gelukkig niet zo, ik haatte het om buiten adem te raken.

Ik begon te werken aan de receptie in de sportschool en dus zag ik elke dag mensen naar binnen gaan en trainen, en dan zag ik dezelfde mensen de volgende dag terugkomen. Ik had zoiets gewoon niet ... iets waar ik terug zou willen komen om het elke dag te doen.

Ik begon te denken, nou, iedereen in de sportschool lijkt te genieten van wat ze doen, en ik was best goede vrienden met de mensen met wie ik samenwerkte, die allemaal PT's waren, dus heb ik een maar een poging gedaan. Eens kijken wat er zo leuk aan is.

Ik begon met cardio omdat ik dacht dat dat de enige manier was om gewicht te verliezen en ik haatte het. Ik vond het niet leuk hoe het me bezweet maakte, ik was toch al zo zelfbewust. "

“Ik had het in mijn hoofd dat ik moest afvallen, dat was mijn hele doel. Ik begon me meer te concentreren op wat ik at, ik werd me meer bewust van wat er in voedingsmiddelen zat, welke voedingsstoffen. Ik concentreerde me daar volledig op, ik woog mezelf niet. Ongeveer anderhalf jaar stond ik niet op de weegschaal omdat ik het niet wilde weten, ik lette alleen op hoe ik eruit zag.

Ik had een stem in mijn hoofd die zei: 'Ik moet mager zijn', wat zo'n negatieve mindset is, en ik wist dat dat het was, maar ik kon er niets aan doen. Ik beperkte enorm wat ik wat, zo at ik geen pasta, voor weet ik hoeveel maanden want in mijn hoofd maakte pasta je dik.

Ik zou een hapje eten nemen om het te proeven en het vervolgens uitspugen - ik wilde het wel proeven, maar niet de calorieën. Ik werd zo geobsedeerd door calorieën, echt niet normaal. Ik wist precies wat er in alles zat, wat er in een appel zat, wat er in een stok selderij zat ... en waarom zou je selderij überhaupt tellen?

Ik ging absoluut niet uit eten, ik isoleerde mezelf. Mijn vrienden nodigden me uit voor een kopje koffie en ik zou daar zelfs nee op zeggen omdat ik aan alle melk in een latte dacht, en dat we er waarschijnlijk een cake bij zouden krijgen. En ik kan daar niet zitten en kijken hoe ze cake eten en ik het zelf niet kon eten. Ik heb iedereen gek gemaakt. '

“Mijn PT-vrienden adviseerden me dat ik in plaats daarvan zou moeten trainen met gewichten. Ik dacht: "Wat is gewichtheffen nou, ik heb geen idee hoe ik dit moet doen". Ik begon video's en tutorials online te bekijken en mijn vriend deed het ook, dus hij zei dat ik met hem mee kon gaan en hij me zou laten zien wat ik moest doen.

Natuurlijk voelde ik me erg misplaatst ... in bepaalde sportscholen voelt het alsof meisjes niet eens in dat gebied konden stappen, dus vooral als een groter persoon voelde ik me totaal niet op mijn plek. Mensen keken veroordelend naar me en ik was me daar zo bewust van, maar ik begon het gewoon te doen. En ik vond het geweldig.

Ik denk dat mijn ouders dachten dat vrouwen geen gewichten moesten gebruiken en dat het een beetje mannelijk was, maar dat maakte dat ik het gewoon nog meer wilde doen - omdat ik het gewoonweg kon doen, kon ik meer tillen en voelde ik mijn spieren sterker worden .

Het was ook zo'n stressverlichting. Ik heb wel last van angst, vooral tijdens mijn A-niveaus was het echt nuttig. Toen ik cardio deed, was ik zwakker. Dit was anders, het voelde niet alsof ik mezelf martelde.

"Ik zou nooit in een miljoen jaar gedacht hebben dat ik ooit opgewonden zou zijn om buiten adem te raken en zweterig te worden. Ik weet dat mijn lichaam het nu kan. Ik kan rennen en ik kan echt zware gewichten oppakken die mensen op mijn werk ooit hadden aangeboden om voor mij op te pakken.

Mijn advies voor andere mensen ... Als je naar de sportschool wilt gaan, ga dan gewoon. Zet gewoon een koptelefoon op, draag iets dat je graag draagt, mensen kunnen naar je kijken - maar wat is kijken nou? Heb een plan van wat je moet doen, bekijk gewoon een YouTube-video en voel je trots op jezelf als je eenmaal bent gegaan en hebt gedaan wat je zou moeten doen. Je hebt iets engs gedaan, dat misschien zelfs je vrienden niet zouden durven doen.

Als je het echt niet alleen aan kunt, ga dan met een vriend! Ga met een zus of broer, het is leuk om iemand te hebben om mee te trainen. Het is zo'n stressverlichter, het is jouw tijd. Concentreer je niet op iemand anders, maar op waarom jij het doet.

Je gaat binnen een week niet afvallen, als je wilt afvallen kost het tijd. Je moet het zien als een marathon en niet als een sprint - het klinkt voor de hand liggend, maar dat is het echt. Elke week ga je je gezonder en gelukkiger voelen, richt je niet op wat de weegschaal zegt of wat het meetlint zegt. Wees niet geobsedeerd door het einddoel, stel jezelf onderweg minidoelen - als je vorige week een minuut rende, probeer dan volgende week anderhalve minuut.

En laat mensen je niet omlaag halen. Als je hebt gehad dat mensen je pesten en negatieve dingen zeggen, zegt dat veel meer over hen. Ik denk altijd dat ze duidelijk een probleem hebben met hoe ze er zelf uitzien als ze hun best moesten doen om mij dik te noemen. Ze worstelen duidelijk intern. Wees niet hard tegen iemand anders en niet tegen jezelf. "